Breng via dit formulier iemand op de hoogte van dit project!
Een streep door de weide
De N322 doorsnijdt vanaf knooppunt Ewijk het Land van Maas en Waal. Het nieuwe westelijke tracé ontlast Druten en Beneden-Leeuwen van doorgaand verkeer, en sluit het bestaande oostelijke wegdeel met een lome slinger en een weidse bocht aan op de Prins Willem Alexanderbrug over de Waal.
Lijnstructuren
In samenwerking met DHV ingenieurs en beeldend kunstenaar René van Corven is het ontwerp van de nieuwe provinciale weg niet als een te mitigeren verstoring van het ‘authentieke’ landschap opgevat – een noodzakelijk kwaad – maar juist als een kans om het waardevolle cultuurhistorische landschap op een nieuwe manier beleefbaar en leesbaar te maken. De N322 wordt een nieuwe toevoeging aan de lijnstructuren in het landschap, een autonome streep door de weide.
Er is daarbij gestreefd naar een vanzelfsprekende continuïteit en samenhang met de bestaande N322 – de Maas en Waalweg – in de eenvoudige doch elegante karakteristiek van de kunstwerken, de ruime asymmetrische opbouw van het wegprofiel en de contrastrijke overgangen tussen open en gesloten. Een sober en eenduidig wegbeeld waarbij niet alleen veel aandacht is besteed aan het voorkomen van lichthinder maar ook van ‘visuele ruis’, de nadruk ligt op de beleving van het landschap.
De opgave voor waterberging in het gebied is vertaald in een fijnvertakt systeem van parallelle sloten en voren – doorlopend tot aan het wegprofiel – dat aansluit bij de karakteristiek van het komgrondenlandschap, en de fluctuaties in het waterpeil direct leesbaar maakt voor de weggebruiker.
Een vijftal ‘incidenten’ met een sterke onderlinge samenhang ritmeren het nieuwe tracé en koppelen de provinciale weg aan het onderliggende lokale wegennet: twee rotondes, twee viaducten van kruisende wegen en een kruispunt.
Contact met het landschap
De twee viaducten contrasteren in hun verhouding tot het landschap – de een als panoramavenster, de ander als vizier – maar kennen een duidelijke vormverwantschap die aansluit bij de viaducten van de bestaande Maas en Waalweg: monoliet beton, ‘vergroeid’ met de taluds, en een elegante toog bepalen het beeld. Het karakteristieke vorenpatroon van het landschap keert terug als subtiel streepjesreliëf in de beton. Een viertal fietsonderdoorgangen maken deel uit van dezelfde vormfamilie als de viaducten.
Een aantal in samenwerking met René van Corven ingerichte openbare plekken langs de route, een uitzichtpunt bij het oostelijke viaduct en een tweetal ‘picknick-for-one’ plaatsen, intensiveren het contact tussen de weggebruiker en het landschap op bijzondere wijze. In deze reeks vormt de ‘carpoel’-plaats nabij de westelijke rotonde – samen met de bushalte – nog weer een specifiek domein met een geheel eigen functie en karakter.
